Είμαι πλέον μαχητής

Διαγνώστηκα με σοβαρή ΙΨΔ γύρω από μόλυνση.

Η ΙΨΔ δεν είναι απλώς τακτοποίηση. Είναι αληθινός φόβος και σου έρχονται φωνές στο κεφάλι που σου λένε και σε υπονομεύουν συνεχώς.

Η ΙΨΔ μου κατέστρεψε τη ζωή. Δεν μπορούσα να καθίσω χωρίς να πάθω κρίση πανικού γιατί μου έλεγαν η ΙΨΔ ότι θα αρρώστησα και θα πάθαινα ασθένειες και κάθε είδους. Κάθε βράδυ έπρεπε να κάνω ένα ντους 2 ωρών που περιελάμβανε να μετρήσω πόσες φορές πλύθηκα, να κάνω ακριβώς αυτό που μου έλεγε η φωνή της OCD και αν δεν το ακολουθούσα, θα ήμουν εκεί για ώρες προσπαθώντας να κάντε τη φωνή OCD χαρούμενη.

Τότε ανέπτυξα ένα φόβο ενοχής. Ένιωθα ένοχος για όλα (τον τρόπο που κοίταξα κάποιον, τον τρόπο που έλεγα τα πράγματα) και θα έπρεπε να ζητήσω συγγνώμη περίπου 300 φορές στο μυαλό μου ξανά και ξανά.

Κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μου μετατράπηκε σε καθαρό φόβο. Είχα ένα τελετουργικό ή πολύ μικρή ενέργεια που θα έκανα από το να μιλήσω μέχρι να ντυθώ κ.λπ. λόγω ΙΨΔ. Έχασα ευκαιρίες και κοινωνικές συναναστροφές. Αυτό με έκανε σε κατάθλιψη.

Απλώς καθόμουν σε μια κουβέρτα όπου κι αν πήγαινα, έπλενα τα χέρια μου έως ότου ήταν ωμά κόκκινα και αιμορραγούσαν, η μαμά μου έπρεπε να παρακολουθεί και να χρονομετράει τα ντους μου, να μου μοιράζει τα ρούχα μου, τα παντελόνια, τις κάλτσες, το σαπούνι, τις μαξιλαροθήκες μου , κλινοσκεπάσματα, απολυμαντικό χεριών.

Σηκωνόμουν περίπου 10 φορές με την πεποίθηση ότι είχα βρωμιά στο χέρι μου και έκανα τον εαυτό μου να πιστέψει ότι μπορούσα να δω τη βρωμιά στο χέρι μου, συνήθιζα να κόβω τα νύχια μου τόσο κοντά που να αιμορραγούν και δεν ήμουν. δεν μπορείς να κρατήσεις πράγματα.

Δεν μπορούσα να κουνήσω τα χέρια μου. Είχα χαθεί στο κεφάλι μου. Η μαμά μου έλεγε «έχασα το κοριτσάκι μου, έφυγε».

Έπειτα, άρχισα να παίρνω βοήθεια αφού η μαμά μου τηλεφώνησε επανειλημμένα γιατρούς και περνούσε νύχτες στην άκρη λέγοντας ότι θα έπρεπε να πάω στο νοσοκομείο, αλλά ευτυχώς έλαβα μια παραπομπή έκτακτης ανάγκης.

Πήρα έναν ψυχίατρο που ειδικεύεται στο άγχος και την ΙΨΔ, έπρεπε να κάνω CBT και ήμουν τόσο αδύναμος, χαμένος και φοβισμένος που ο μόνος τρόπος για να ξεκινήσω CBT ήταν να πάρω φάρμακα. Το CBT είναι το σημείο όπου θα έπρεπε να αντισταθώ στις φωνές (OCD) και αυτό ήταν το πιο δύσκολο, αντιμετωπίζοντας τους χειρότερους φόβους σου μέχρι που δεν ήταν πλέον ενοχλητικοί σε σένα, κάθε δευτερόλεπτο κάθε λεπτό της ημέρας τεμαχιζόμουν και έχανα τον εαυτό μου περισσότερο κι αλλα.

Δεν μπορώ να απαριθμήσω όλα τα πράγματα που μου είπαν να κάνω από την ΙΨΔ, θα μπορούσα να συνεχίσω για μέρες.

Τώρα έχω πίσω τον εαυτό μου, έχω ακόμα ενοχλητικές σκέψεις και θα έχω πάντα ΙΨΔ, αλλά έχω μάθει να μην το ακούω και να το αντιστέκομαι. Είμαι πλέον μαχητής!